اعتقادات مردم در روز سیزدهم.

محمدحسین سلیمانی در گفت وگو با ایسنا، اظهار کرد: در میان برخی از ایرانیان باستان این باور وجود داشت که 13 به در به معنای در زدن است، اما در اصل 13 به در به معنای از در به در رفتن است. برو و طبق باور باستانی ایرانیان این روز روز خدای باران و جشن پیروزی بر دیو خشکسالی است.

وی افزود: در این روز اعتقاد بر این است که باید از خانه ها، خانه ها و شهرهای خود بیرون برویم و بیرون از درها شکرگزاری کنیم و دعا کنیم که برکات باران ببارد تا خداوند باران رحمت را برای ما نازل کند. در واقع 13 روز دعای پیروزی در برابر دیو خشکسالی است و به همین دلیل باید این روز را در دشت و طبیعت بگذرانیم.

این محقق قزوینی تصریح کرد: در این روز مردم در طبیعت برای مصونیت از بلایای طبیعی، رنج، غم و محرومیت و سالی پربرکت دعا کردند. طبق آداب و رسوم باستانی مردم 13 روز را در دامان طبیعت سپری می کردند تا شب شود.

وی خاطرنشان کرد: قزوینی ها در این روز رشته و دویماج (غذای سنتی قزوین) درست می کردند و به طبیعت می بردند و آن روز را به خوشی سپری می کردند. در قزوین به جای 13 از عدد 12 + 1 استفاده می شد، معمولاً در قزوین عدد 13 را نمی نوشتند، در حالی که در ایران باستان 13 در روز شکرگزاری بود.

سلیمانی تصریح کرد: قزوینی ها قبل از غروب آفتاب پس از انداختن روز شنبه به آب رودخانه برای ورود به شهر به دروازه بازگشتند و دعا کردند تا یک سال بدون درد و رنج را تجربه کنند.

وی یادآور شد: همچنین زنانی که از نعمت فرزندی برخوردار نبودند شب سیزدهم در سبزه را با قیچی می بردند و دختران مجرد خود را به سبزه می بستند و شعر 13 درب بعد را می خواندند. سال، خانه شوهر، بچه کنار سبزه ” انداختند توی آب.

این پژوهشگر قزوینی گفت: همچنین در شب 12 فروردین، هیچکس برای عید دیدنی به خانه کسی نمی رفت، زیرا معتقد بودند اگر در این ساعت به خانه کسی بروند، نحسی را به آنجا ببرند، اما بعد از 23 اردیبهشت. -19 (همان 50 به قزوين معروف) عيد فطر در قزوين ادامه داشت.

انتهای پیام